Opowiadanie

Wczoraj miał być zamieszczony ten post, ale miałam awarię internetu, tak że będzie dziś ;)
Wczoraj w nocy naszła mnie wena. Mgła była tak gęsta że świata widać nie było i jak to bywa z osobami które mają wybujałą wyobraźnię a w dzieciństwie z wielką namiętnością oglądały za dużo horrorów,  powstało krótkie opowiadanie. Mam nadzieję że moje wypociny komuś się spodobają a jeśli nie to cóż... Płakać nie będę ;)
Na wstępie tylko zaznaczę że jest to mój debiut literacki. Nigdy nie publikowałam niczego co wyszło spod mojego długopisu...

Jak to było z Księżną Walpurią:

Na senne miasteczko, położone w malowniczej dolinie spadła mgła. Gęsta, zawiesista, mroczna pochłaniając resztę poświaty krwisto zachodzącego słońca. Pojawiła się nagle jak duch. Niby niematerialna, ale swą obecnością przygniotła całą nadzieję na spokojną noc. Kobiety w panice, szczelnie pozamykały wszystkie drzwi i okna. Zatkały każdą najmniejszą szparę, żeby tylko nie wpuścić mgły. Ona podsuwała szalone pomysły...

Na bagnach zaczęły majaczyć światła, niczym zjawy ogniste, błądzące bez celu. Raz bliżej raz dalej. Przygasały i rozbłyskiwały jak żarzące się węgle. Unosiły się i opadały w szaleńczym tańcu śmierci. Najgorsza była przeraźliwa cisza, która wdzierała się w każdy skrawek ludzkiego jestestwa... Mąciła spokój duszy. Niema a tak wymowna w swym bycie... Mieszkańcy znów wyruszyli na łowy. Ogarnięty szałem tłum młodych i starych mężczyzn gnał przed siebie. Na oślep, w jednym celu: ZABIĆ!! Szał sięgnął zenitu gdy jeden z młodzieńców dostrzegł krople krwi utoczone przez ostre krzewy. Pobiegła w stronę moczar. Już jest nasza!! 

Zwierzyna była mroczna niczym studnia bezdenna a jednocześnie delikatna jak płatek śniegu, nieuchwytna jak wiatr. Poruszała się z gracją baletnicy, lekkością motyla i szybkością geparda. Drzemała w niej siła, której nikt nie był w stanie pojąć, nawet ona sama... Im mocniej krwawiła, tym stawała się silniejsza... Od narodzin naznaczona mroczną aurą. Jedynie koty i kruki dotrzymywały jej towarzystwa. Narodzona jako człowiek, miała tej nocy zginąć jako bestia. Zastraszona i zapędzona w pułapkę bagien, szamotała się jak dziki ptak zamknięty w klatce.

Nagle, w ciemności nocy, poczuła obecność swego ojca, prawdziwego ojca... Było to uczucie zarazem słodkie i przerażające. Melodyjny, jakby dochodzący z zaświatów głos kazał jej iść w czeluście bagien, odrzucić lęk i wszelkie troski. Dziewczyna mimowolnie posłuchała. Po 21 wiosnach na tym okrutnym, nie tolerującym inności świecie po raz pierwszy poczuła troskę. Było to dla niej tak obce uczucie, że z bólu zaczęła płakać a głos wydobywający się z jej gardła przyprawiał o gęsią skórkę każdego kto go usłyszał. Bezimienna bowiem nigdy nie nauczyła się ludzkiej mowy. Wychowana przez wilki umiała jedynie wyć. Jej głos był jak śpiew Syreny, przerażająco piękny, hipnotyczny. Tej nocy uwiodła syna najbogatszego człowieka w mieście. Żywiła się krwią, ale On nie miał być kolejnym posiłkiem. Niestety, zanim przemiana się dokonała zostali znalezieni. Oblubieńcowi wbili kołek w pierś, ona zdążyła czmychnąć.

Na przerażone zawodzenie dziewczyny z oparów mgły i bagiennych gazów wyłoniła się sfora białych jak śmierć wilków, budząc przerażenie wśród myśliwych. Kule ich nie sięgały, nie zostawiały śladu. Ducha nie można zabić... Wściekły tłum szybko stracił zapał do walki. Ciszę rozdarło wołanie o pomoc i urywane modły o życie. Wilki były głuche na ich szlochy...

Dziewczyna idąc za głosem swojego stwórcy rozpłynęła się we mgle razem ze swoim stadem. Więcej nikt już jej nie widział...

Każdy kto tej nocy był na polowaniu do domu wrócił jako siwy,  niedołężny starzec... Większość jednak nie wróciła już nigdy. Od tamtej pory nikt nie odważył się wkroczyć na bagna, szczególnie w taką noc jak ta. Jesienną, mokrą i mglistą. Mgła jesienna jest przerażająca. Ciężka, zawiesista, stęchła. Często gdy wieje wiatr od strony bagien czuć ją mokrym psem. W takie wieczory nikt nie wychodzi, miasto zamiera w napięciu oczekiwania. Zwierzęta kulą się po kątach, tylko psy złowieszczo wyją przerażone...  Znad bagien dociera w odpowiedzi zawodzenie wilczej sfory i cichy śpiew, niczym śpiew Syreny... Ale to już opowieść na inny raz...      

   Dobranoc!!

Ma się tego pomysła jak by tu samemu se stracha napędzić, co nie??!?? :)